Place to be

Maar ja, als je 15 bent is de apotheek ook niet echt the place to be. Meestal komt daarom ook zijn moeder de medicatie ophalen, maar nu is hij er zelf. “Ja, omdat er wat veranderd is, vond ze dat ik nu zelf maar een keer moest gaan.”

Hij gaat stoppen met mycofenolaatmofetil en krijgt nu mycofenolzuur. Het was ons al eerder opgevallen dat zijn therapietrouw niet bijster goed was, maar we hadden nog niet eerder de kans gehad om dit met hem zelf te bespreken. Zijn moeder had eerder al eens aangegeven dat ze het niet zo goed wist; zij dacht dat hij zich wel redelijk aan het voorschrift hield, maar had er ook geen zicht op wanneer hij de medicatie wel en niet nam.

Ik pak mijn kans en doe de eerste uitgifte zelf. Al gauw blijkt dat hij het innemen van de medicatie lastig vindt om in te passen in zijn dagelijkse bezigheden. “Van de arts moet ik het middel bij het ontbijt innemen, maar ik moet me ’s ochtends vaak al haasten om op tijd op school te zijn. En als ik dan niet ontbijt, neem ik ook die pillen niet.”

Hij hoopt dat het met deze nieuwe tabletten beter gaat. Ik geef hem wat tips en hij lijkt gemotiveerd om ervoor te gaan.

Na afloop van het gesprek, verrast hij me met een heel volwassen vraag, die ik in de apotheek niet zo vaak hoor: “Wat moet ik nu écht onthouden van wat we hebben besproken?” Gevolgd door: “Als er nog bijzonderheden zijn, kunt u altijd even met mijn moeder bellen.”