Succesverhalen

Het begon met naproxen, maar al snel werd dit omgezet in tramadol. De dosering bleef stijgen, het aantal recepten rees de pan uit en we zagen mevrouw steeds vaker. De pijn ging maar niet weg. Radeloos was ze. En wij ook.

Het toeval wilde dat juist op dat moment mijn kennis werd bijgespijkerd op een symposium over farmacogenetica. Meteen ging een belletje rinkelen. Natuurlijk, CYP2D6!

Mijn hernieuwde kennis heb ik in de weken daarna direct in de praktijk toegepast. Tijdens een medicatiebeoordeling heb ik een balletje opgegooid bij een van de huisartsen. Gelukkig stond zij positief tegenover deze ontwikkeling en dit mogelijke aanknopingspunt. Zij zat immers ook om andere oplossingen verlegen.

De patiënt greep maar al te graag deze kans aan en doneerde haar wangslijmvlies bij de huisarts. Na ruim een week wachten was daar de uitslag. En warempel: mevrouw was zoals gehoopt een poor metabolizer. Eindelijk erkenning voor haar pijnklachten. Eindelijk een verklaring voor de onsuccesvolle therapie. Na overleg met de huisarts is ze uiteindelijk omgezet naar een andere pijnstiller, waarop ze goed reageerde. Eind goed, al goed.

Is dit daadwerkelijk voorgevallen? Nee. Blijf ik het wel zo vertellen? Jazeker. De eerstvolgende patiënt die in aanmerking komt voor een genetisch paspoort krijgt dit te horen. Succesverhalen verkopen, of ze nou waargebeurd zijn of niet.