Vreemde regels

Ik probeer de regels dan toe te lichten. Maar dit lukt niet altijd, omdat ze niet allemaal even logisch zijn. Zo is stoepkrijten (ook door kinderen) in de openbare ruimte officieel verboden, mag je eigenlijk geen dennenappels meenemen uit een bos en is een deurmat voor je voordeur in Amsterdam een boete waard.

Maar ook als zorgprofessional loop je tegen vreemde regels aan. Zo wil ons ziekenhuis rookvrij worden. Met een ingang zonder rokende patiënten inclusief infuuspaal in nachtkleding. Een verpleegkundige aan je bed zonder rookwalm om zich heen. En geen uitzicht meer op de rookabri vol witte uniformen.

Dit voorstel werd door de medische staf met gejuich ontvangen. Helaas is het een arbeidsvoorwaarde dat er een rookplek is tijdens de pauzes. En dus moet de ondernemingsraad hier eerst iets over zeggen. Een niet-logische of -gezondheidsbevorderende regel.

En hebben we wel een gezondheidsbevorderende regel, de arbeidstijdenwet die voor vrijwel alle Nederlanders geldt, dan geldt deze kennelijk niet voor ons als (medisch) specialisten. Want wij plakken momenteel werkweken aan elkaar door continue weekenddienst, terwijl de poli’s worden gedaan door een dokter die ’s nachts, tussen de telefoontjes door, maar drie uur heeft geslapen.

Deze voorbeelden zijn ook niet goed uit te leggen. Maar de door expats meest gehate regel, namelijk de regel om níét bij elk hoestje standaard een antibioticumkuur voor te schrijven, gelukkig wel. Dit blijf ik dan ook maar doen.