Waardering

Eén van de sprekers, zelf ook arts, zei letterlijk in zijn voordracht dat apothekers “een ondergewaardeerde en onderschatte beroepsgroep vormen” en dat ze “een hele belangrijke signalerende rol kunnen spelen”. Dat gaf me wel een goed gevoel, want eerlijk is eerlijk: er zijn soms momenten waarop ik me alles behalve gewaardeerd voel.

Zoals laatst, toen de dochter van een patiënt enorm boos was dat haar moeder niet miconazolcrème had gekregen, zoals de huisarts had voorgeschreven, maar ketoconazol. In verband met de interactie met acenocoumarol was keurig de omzettingsafspraak gevolgd. En toevallig reageerde haar moeder overgevoelig op de ketoconazol. En dat was natuurlijk onze schuld.

Ik besloot haar op een later moment nog even terug te bellen, in de hoop dat de frustratie weer wat was gezakt en ik haar rustig kon uitleggen hoe de afspraken zijn. Nou, ik heb werkelijk alle gesprekstechnieken uit de kast getrokken, maar het mocht niet baten. Het was en bleef onze schuld: we hadden gewoon de miconazol moeten leveren (en dan zou zij dat wel met de trombosedienst bespreken). En ondanks de bestaande afspraken hadden we toch nog eens extra met de huisarts moeten bellen, want haar moeder was geen standaardpatiënt. Geen enkel antwoord was opgewassen tegen deze onredelijkheid.

Maar gelukkig is dit een uitzondering; de bloemen en zelfgemaakte jam die we gisteren van een andere patiënt kregen, maken alles goed!