Au!

Na het wachten werd ik doorverwezen naar de röntgenafdeling. Daar was weinig sprake van patiëntvriendelijkheid toen ik verzocht mijn kleren open te knippen; ze werden hardhandig uitgetrokken. Au!

We mochten vervolgens weer plaatsnemen in de wachtkamer, in een rolstoel, omdat ik toch wat flauw was van de pijn. Ik werd naar binnen geroepen door de arts, die meteen met de deur in huis viel en vrijwel direct, met de deur nog open, de diagnose mededeelde. Ik kon nog net mijn hand uitsteken en mij aan de arts voorstellen.

Met een diagnose “gebroken sleutelbeen” en “operatie is nodig”, vertrok ik naar huis. Ik kreeg nog een paar pillen in mijn handen gedrukt. Maar goed dat ik zelf wist of ik allergisch was en waar ze voor waren, want ook dat werd mij niet gevraagd of verteld.

Het contrast met de gipskamer vandaag in Nederland kon niet groter zijn. Ruimte en tijd voor voorstellen, empathie voor de situatie en aandacht voor privacy en nazorg. Ook een verwijzing naar de apotheek voor extra pijnstillers, waar alles verder uitgevraagd en uitgelegd werd.

Wel of niet opereren is nu nog de vraag, maar ik ben toch blij dat ik deze afweging in Nederland mag maken.