Theorie vs praktijk
Ik trek al mijn communicatie-skills uit de kast.
Toch komt het regelmatig voor dat een patiënt mij zonder blikken of blozen aankijkt en zegt: “Ik neem hem echt elke dag in. Ik vergeet het nooit.”
“Nooit …?” herhaal ik, in de hoop dat iemand dan toch toegeeft dat hij het weleens vergeet. Het liefst zou ik daarbij sceptisch één wenkbrauw optrekken, één van mijn favoriete emoji’s, omdat je met non-verbale communicatie ook een reactie kunt uitlokken, zo heb ik geleerd.
In theorie. In de praktijk blijft de patiënt mij dan ongestoord, zonder te knipperen, aankijken. Omdat een welles-nietes-gesprek erg ongemakkelijk wordt, moet ik eerlijk zeggen dat ik het er soms maar bij laat en de patiënt met een “tot over drie maanden!” weer uitzwaai.
Therapietrouw zijn is ook echt niet makkelijk. Ik slik zelf elke dag een vitaminetablet. Laatst realiseerde ik mij op mijn eerste werkdag na een vakantie dat ik de tablet die hele week was vergeten. Geen enkel moment aan gedacht, daar onder de warme zon.
Toen ik mijn assistenten vertelde dat ik een drug-holiday had genomen, zag ik meerdere van die sceptische opgetrokken wenkbrauwen. Na uitleg zei er één: “Oh, je bent dus niet met een koffertje cocaïne gaan vliegen.”