Zorg op maat

De uitkomst was geen verrassing, maar de inhoud van de rest van het consult was dat wel. De psycholoog informeerde of er vragen waren, maar toen deze ook daadwerkelijk werden gesteld, bleven de antwoorden onduidelijk (“Ik denk van wel, hoor”). En hoewel uitgebreid aan de orde was gekomen dat er sprake was van dyslexie, werd een standaardpakket met informatie aangeboden: schriftelijke informatie en wat e-learnings.

Op de vraag of de e-learnings ook gesproken tekst bevatten, haalde de dame alleen haar schouders op: geen idee. Hij moest maar gewoon even kijken of hij er iets aan had, en zich daarmee voorbereiden op het volgende consult met de psychiater, waarin de medicatie zou worden besproken. Waren er verder nog vragen? Nee toch?

Alsof iemand nog graag een vraag stelt, als hij het gevoel krijgt afgewimpeld te worden. In de apotheek zie ik het soms ook wel eens gebeuren; we vragen wel of iemand vragen heeft, maar voelt de patiënt zich wel echt uitgenodigd om deze te stellen? Met alle goede bedoelingen werken we onze checklist af en vertellen we alles waarvan wij denken dat het nodig is, maar we kunnen daarmee zomaar vergeten te vragen wat de patiënt nu eigenlijk zelf belangrijk vindt.