Dat ene incident

Het was op een vrijdag, inmiddels ruim twee jaar geleden. Ik was naar de afdeling geroepen vanwege een bijzondere reactie na toediening van een geneesmiddel. Om een verklaring te zoeken stak ik mijn hand in het medisch afval en viste de flacon eruit waarvan de inhoud was toegediend. Ik staarde naar de flacon, het voelde onwerkelijk. Want het was niet het goede middel.

Ik herinner mij de koude rilling en het korte moment van paniek. De geschokte reactie van de betreffende arts en het daarna direct in de regelmodus schieten. De nasleep, het calamiteitenonderzoek, het verbetertraject. De golf die dit incident teweegbracht in het ziekenhuis.

Ik herinner mij ook dat het weekend daarna moeilijk voor mij was. Wat er was gebeurd, was niet mijn fout. Het was een opeenstapeling van fouten door diverse mensen in het gehele proces. Maar ík had de fout ontdekt en voelde me daardoor ergens toch verantwoordelijk.

Dit incident heeft voor mij niet geleid tot een tuchtzaak en na het nare weekend was het voor mij emotioneel afgedaan. Maar als ik verslagen van tuchtzaken lees, zowel in de medische tijdschriften als de ‘patiëntkant’ in de kranten, denk ik ook aan de zorgverlener die het betreft. Die heus niet in de ochtend van het incident is opgestaan met de intentie om een fout te maken. Die door allerlei verklaringen tóch een niet terug te draaien vergissing heeft gemaakt.

En die zeer waarschijnlijk een langere moeilijke periode heeft gehad dan een weekend.