Döner

Laatst realiseerde ik mij dat ik in mijn laatste columns best heb geklaagd. Maar ik ben nog te jong om een oude zeur te zijn, dus dit keer een luchtiger stukje. Er wordt namelijk ook echt nog wel gelachen in de apotheek!

Zo kwam een man medicijnen halen voor zijn vrouw, bij wie recent Kopt was vastgesteld. De assistent riep mij erbij, want meneer had wat vragen en zij kende de aandoening niet. Omdat ook ik nog nooit van Kopt had gehoord, besloot ik Google te raadplegen.

Toen zelfs Google het niet kende, vroeg ik aan de heer: “U weet zeker dat uw vrouw Kopt heeft, K-O-P-T”? Waarop hij antwoordde dat dat inderdaad het geval was maar het gespeld wordt als C-O-P-D. Geinig toch, hoe woorden op een andere manier uitgesproken of geschreven iets heel anders kunnen betekenen?

Afijn, terugkomend op de titel van deze column: Döner, een culinair hoog-standje dat het beste smaakt om een uurtje of vier ’s nachts, met veel knoflooksaus. Toen wij laatst een columnistenlunch hadden, wapperde er vluchtig een PW langs met een eerdere column van mij met als titel Toner.

Lieke Mitrov-Winkelmolen reageerde met: “Haha! Heb jij een column over Döner geschreven?” Nee, dat was niet het geval, maar dat zou ik best eens kunnen doen. Wij, apothekers, lossen namelijk alles op. Ook als het probleem elders wordt veroorzaakt. Geen hulpmiddelencontract maar wel een recept ontvangen? Wij sturen het naar de juiste partij door. Ons probleemoplossend vermogen kent geen grenzen, wat dat betreft zijn wij echte “Do-ners”. Et voilà.