Zelfzorg

In het AD las ik in maart al over “ongekende solidariteit en saamhorigheid” in deze tijden van crisis. Jan Derksen, professor in de klinische psychologie, schreef echter in hetzelfde artikel dat wanneer de crisis­situatie langer duurt, deze saamhorigheid weer afneemt.

En dat herken ik ook wel in de apotheek. Hoewel we de eerste periode uiteraard te maken kregen met (soms best creatieve) hamsterpogingen, was er gelukkig veel begrip. Maar waar we een paar maanden geleden nog volop complimenten kregen voor het feit dat we een maximum aantal bezoekers tegelijk binnenlieten (“Fijn, dit voelt echt veilig!”), wordt hier de laatste tijd wat vaker over gemopperd en soms kunnen cliënten zich zichtbaar aan elkaar ergeren.

Laatst stond iemand die even buiten moest wachten in de deuropening te roepen naar een cliënt die binnen stond: “Zeg, schiet een beetje op, er staan hier nog meer mensen!” Een ander vond het nodig ons te bellen om te melden dat hij buiten aan het wachten was. Tja. Deze vorm van ‘zelfzorg’ draagt niet echt bij aan het gevoel van saamhorigheid …