Angstig

Samen spitten we de lijst door, consulteerden we onze collega-specialisten en de huisarts. Met succes, dachten wij. Alleen al op cardiaal gebied: er was helemaal geen indicatie voor de vitamine K-antagonist, dus dat scheelde een heleboel tripjes naar de trombosedienst.

Haar benauwdheid was waarschijnlijk te verklaren door de hoge dosering van de niet-selectieve bètablokker bij haar COPD, dus wij stelden vervanging voor. En de dosering isosorbidemononitraat overschreed driemaal de maximale dosering, waarbij ze last had van orthostatische hypotensie, dus daar verwachtten we te kunnen verlagen in dosering.

Vol enthousiasme besprak de geriater ons plan met de patiënt. Helaas hadden wij één ding gemist, namelijk het heilige geloof in een arts in het verleden. Haar oude cardioloog, inmiddels veertien jaar gepensioneerd, had haar toendertijd zó goed ingesteld op de hartmedicatie, het kon toch niet dat wij daar iets aan zouden moeten veranderen?

Na uitgebreide uitleg dat haar huidige klachten mogelijk door deze medicatie werden veroorzaakt, stemde ze in met een poging te verminderen. Die avond zou ze de eerste lagere doseringen krijgen. Die middag kreeg ze echter al “pijn op de borst bij de gedachte”. De angst voor verandering was groter dan de angst voor haar huidige klachten. En het was voor mij de eerste keer dat ik mijzelf betrapte op angst voor ouder worden.