Derde generatie

Dit verhaal begint op 10 mei 1940: vliegveld Valkenburg (bij Leiden) wordt door Duitse parachutisten aangevallen. Gewonden overspoelen de ziekenhuizen, waaronder ook het toenmalige AZL. De 26-jarige assistent chirurgie, Jan Kweekel, helpt bij de eerste opvang. Hij vormt een duo met een iets meer ervaren zuster, Marijke. “We deden wat mogelijk was”, vertelde ze later. Ik vermoed dat dat beperkt was, maar de rest van de oorlog zouden mijn grootouders in spe er samenwerken. Uiteindelijk trouwen ze en in de koude winter van ’45 wordt mijn vader Wim geboren.

Wim had totaal geen medische belangstelling, in tegenstelling tot zijn vriendin Mieke. Als kleuter had zij haar vader verloren, en was hierdoor enorm gemotiveerd om arts te worden. Na haar studie geneeskunde specialiseerde Mieke zich binnen het AZL tot anesthesioloog.

Een paar jaar later, en een dochter rijker, verhuisde het jonge gezin naar elders. In Leiden kwamen we niet vaak, tot ik bij het LUMC een baan als apotheker kreeg aangeboden. Mijn grootvader maakte het nog net mee voor hij stierf. Hij was apetrots! De cirkel was rond, zogezegd.

En, zou er bij ons ooit nog een vierde-generatie-LUMC’er komen? Mijn zoons hebben net als hun opa andere interesses, maar je weet maar nooit …