Chocolade

“Ja, die is van de coschappers”, antwoordt mijn collega. “Gisteren was eigenlijk hun laatste dag, maar toen was ik er niet. Vandaag zijn ze speciaal nog even langsgekomen om mij te bedanken.”

“Nou, dan waren ze écht heel blij met jou als begeleider”, reageer ik. Ze glundert, en zegt dat het ook best als een fijn compliment voelt. “Net als in die column van jou”, voegt ze eraan toe. Ik denk snel na, bedoelt ze de column die ik schreef over het eerste analysepracticum, tijdens de coronacrisis? “Ja, dat die studenten toen na afloop nog speciaal naar je toe kwamen, om je te bedanken.”

Ik denk terug aan het voorval, een moment dat ik niet snel zal vergeten. Soms kan iets gewoons, zoals het volgen van een practicum, zoveel meer betekenen voor iemand. Zeker in die tijd, toen alle studenten voornamelijk thuis zaten en elkaar nauwelijks konden zien. Terwijl er in de jaren daarvoor juist vaak werd gemopperd, dat het practicum veel te zwaar was! Door COVID was het perspectief opeens heel anders.

“En, je volgende column, waar gaat die over?”, vraagt mijn collega ten slotte. Ik vertel haar dat ik oprecht nog geen idee heb. “Er gebeuren nou eenmaal niet altijd bijzondere dingen om over te schrijven”, verzucht ik. Ze is even stil, kijkt me dan aan en zegt: “Maar het bijzondere zit soms ook gewoon in het alledaagse.”

En daar heeft ze natuurlijk helemaal gelijk in. Bedankt, Jolanda!