Pitbull

Het eerste voorschrift destijds kwam van de neuroloog. Ik belde de poli en kreeg een assistent te spreken die de waakhond van de afdeling was, type herdershond. Groot en hard blaffen. Ik vroeg haar mijn constatering met de neuroloog te bespreken. Ze vroeg zich af waarom ze dat zou doen: “Als hij die dosering op het recept heeft gezet, dan zal hij dat wel zo bedoelen, hè.”

Nadat ik haar had beloofd nooit meer te bellen als er inderdaad nooit meer fouten worden gemaakt, deed ik nog een poging mijn vraag genoteerd te krijgen. “Nou, blijkbaar is het altijd goed gegaan met deze dosering dus het zal wel kloppen”, blafte ze terug. Gelukkig kan ik mij ook aardig vastbijten en uiteindelijk gaf ze zich met een hele diepe zucht over. Op de vraag of ik ook teruggebeld kon worden, kraste ze mijn telefoonnummer met haar nagel op het krijtbord.

Dezelfde middag stond de vrouw van de betreffende patiënt bij mij aan de balie. Ik vroeg haar of meneer recent een epileptische aanval had gehad. Dat bleek zo te zijn en ze vertelde dat ze in paniek was geraakt omdat hij niet reageerde op de neusspray. In een reactie daarop had ze extra bijgespoten waardoor het insult stopte maar meneer niet meer wakker werd. Een erg traumatische ervaring voor het gezin.

Een week later ontvingen we uit het ziekenhuis een recept met een adequate dosering. Hopelijk heeft iedere apotheker een beetje pitbull in zich.