Vertrouwen

Tijdens mijn stage in de openbare apotheek moest ik een proactieve medicatiebeoordeling uitvoeren bij een patiënt, een 75-jarige mevrouw met diabetes type 2, reuma en atriumfibrilleren. Ze gebruikte wel twaalf  geneesmiddelen, in baxterrollen. We hadden afgesproken het gesprek bij haar thuis te voeren. Spannend, het was mijn eerste anamnesegesprek met een ‘echte’ patiënt. En coronatijd. Het gesprek duurde anderhalf uur en ik kon zien dat het vermoeiend was geweest voor haar. Daarna heb ik samen met de apotheker en huisarts gekeken naar haar medicijnen en  klachten. Het was een moeilijke casus. Na wikken en wegen waren we het eens dat ze mocht stoppen met een cholesterolverlager en een bloeddrukverlager.

Een week later sprak ik haar: stoppen met de cholesterolverlager vond ze goed, maar ook met de bloeddrukverlager? Daarvoor was ze huiverig. Na mijn uitleg durfde ze het nog steeds niet.

Er viel een korte, maar ongemakkelijke stilte. Deze reactie had ik nooit verwacht. Ze vertrouwde mij niet. Begrijpelijk, vind ik, want vertrouwen bouw je langzaam op en ontstaat niet door een enkel telefonisch medicijngesprek. Ze had dus alle recht mij, een onbekende, te wantrouwen. Maar zou ze anders hebben gereageerd als ik geen wankelmoedige stagestudent was geweest?

Auteur: Ze-ning Lee, masterstudent Farmacie Universiteit Utrecht

Op de zeepkist

De apotheker van de toekomst is een gerespecteerde zorgverlener die zich inzet voor de optimalisering van de farmacotherapie, goed samenwerkt met huisartsen, onnodig medicijngebruik tegengaat, vaccinatiebevoegdheid heeft en zich met lifestyle bezighoudt. Prachtige ideeën van onze brancheorganisatie, maar vooral toekomstmuziek.

Zonder grondige herziening van de huidige situatie is het trekken aan een dood paard. De openbare apotheek moet eerst weer een gewaardeerde zorginstelling worden waar mensen met plezier werken. Geen verkapte klantenservicebalie van de zorgverzekeraar dus. Als we als (toekomstig) apothekers willen uitdragen waar we voor staan, moeten we opkomen voor onze professie. Allereerst een verandering van de  huidige bekostiging eisen. Hoe kunnen we zorgen voor minder onnodig medicijngebruik als het aantal receptregels – hoe ouderwets - nog grotendeels de inkomstenbron vormt van de apotheek? Hoe en wanneer vinden assistenten de ruimte lifestylemaatregelen te bespreken als de patiënt niet meer voor rede vatbaar is door de verstikkende regeltjes en de zoveelste verandering in medicijngebruik?

Apothekers moeten op de zeepkist gaan staan en pleiten voor een bekostiging die past bij hun waardevolle bijdrage in de eerstelijnszorg. Het is hoog tijd dat de openbare apotheek op eerlijke wijze gecompenseerd wordt voor haar laagdrempelige toegankelijkheid. Het moet weer gaan draaien om zorgverlenerschap en minder om verzekeringstechnisch geneuzel. Alleen dan kunnen nieuwe zorgtaken worden verwelkomd en succesvol worden ingezet.

Auteur Youssra Bais, masterstudent Farmacie Universiteit Utrecht

Beide masterstudenten van de Universiteit Utrecht schreven hun column voor de cursus pharmaceutical humanities.