Wat een ramp

In een dergelijke film ontstaat vaak een medisch probleem, bijvoorbeeld een ernstige infectie. Men gaat op zoek naar een apotheek. Bijna leeg, staat daar gelukkig altijd nog nét het benodigde geneesmiddel. Het middel wordt snel toegediend en de gewonde overleeft.

Laatst fantaseerde ik dat de gewonde in kwestie vóór de ramp bij de IGJ werkte. Gechoqueerd zou ze naar het geneesmiddel kijken. “Ben jij wel bevoegd voor ter hand stellen?”, zou ze vragen. “Dit is al drie maanden geleden verlopen en niet geëtiketteerd!” Ook een dubbelcheck bij VTGM gaat sowieso mis in zo’n film. De gewonde zou uit principe het middel weigeren en een pijnlijke dood sterven. 

De afgelopen twee jaar leken wel op een rampenfilm. Helaas wordt niet altijd gereageerd met de gewenste pragmatiek, vereist in een ramp. Na starheid omtrent het aantal vaccinaties uit 1 flacon in tijden van enorme schaarste (“het mág gewoon niet”, aldus een IGJ-medewerker op tv) is de eerste reactie op noodhulpmedicatie voor Oekraïne “dat mag niet, want een apotheker heeft geen exportvergunning”.

Eerlijk? Is dát relevant tijdens een echte crisis? Als de wereld bijna vergaat, vertrouw mij dan als apotheker maar om de juiste flacon in de verlaten apotheek te kiezen. En die intraveneuze injectie doe ik dan ook lekker zelf. Ook al ben ik niet bevoegd.