Doorgaan

Zo was er op de vrijdag voor het kerstweekend, ruim 25 jaar geleden, een patiënt die voor de balie ineen zakte. Natuurlijk startten we direct met reanimatie. Een arts die op vijftig meter afstand werkte, was ook snel ter plaatse. Echter het mocht niet baten, de patiënt overleed ter plekke. Met behulp van een keukenladder als brancard verplaatsten we het lichaam naar het magazijn en dekten we het toe in afwachting van transport. Niet veel later ging de apotheek weer open, want we konden de mensen niet zonder medicatie de kerst laten ingaan.

Een tweede geval was iemand die na een aanrijding, hevig bloedend, de apotheek in kwam gestrompeld. Twee medewerkers brachten een strak tourniquet aan. De apotheek werd ontruimd en de rij kijkers – ramptoeristen – buiten nam toe. Binnen een kwartier nam ambulancepersoneel het over en bleven wij ontdaan achter. Slachtofferhulp was toen niet zo ingeburgerd. Na schoonmaken van de apotheek en omkleden – iedereen woonde in de buurt – ging de apotheek weer open. Het ambulanceteam kwam nog even langs om te zeggen dat we levensreddend waren bezig geweest en dat de patiënt hiv-vrij was; dat leefde toen nogal.

Dat heb ik in al die jaren wel gezien: een apotheekteam gaat altijd door. Maar deze columnist stopt ermee. Het ga u goed.