Herexamen 2019 PW 13
Insuline glargine is een langwerkend insuline. Hoe komt het aan zijn specifieke afgifteprofiel?
-
a. Doordat de insuline is verpakt in nanobolletjes.
-
b. Door de toevoeging van een vetzuurketen aan het insuline-eiwit.
-
c. Doordat het iso-elektrisch punt is veranderd.
-
d. Door de toevoeging van zink aan de oplossing.
Toelichting
Het juiste antwoord is: c. Doordat het iso-elektrisch punt is veranderd.
Door de toevoeging van een basisch aminozuur aan het insuline-eitwit verandert het iso-elektrisch punt. Hierdoor is het eiwit goed oplosbaar bij een pH van 4, de pH van de oplossing. Zodra de oplossing in het lichaam komt, verandert de omgevings-pH en slaat het neer in microprecipitaten. Vanuit deze microprecipitaten lost insuline glargine langzaam op en diffundeert weg.
Er zit ook zink in de oplossing, wat ook voor een deel voor de vertraagde afgifte zorgt. Zink stabiliseert de hexameren die ontstaan wanneer insuline in oplossing komt. Omdat zink echter aan bijna alle insuline-toedieningsvormen is toegevoegd, maakt dit het afgifteprofiel niet specifiek voor glargine. Insuline detemir heeft een extra vetzuurketen. Het kan hierdoor sterk binden aan plasma-albumine. Hieruit komt insuline vertraagd vrij.